Hieronder enkele van de foto's die fotograaf Harry Koelewijn heeft gemaakt.
 |
| Begrafenis Joran, 7 december 2007 |
Hieronder fragmenten uit de afscheidsdienst van 7 december 2007.
Afscheid van Joran (Ben Hiemstra van Oranje Nassauschool)
Een jaar geleden vierden we in deze kerk ons Kerstfeest. Joran bracht toen met zijn klas diverse kerstliederen ten gehore bij de ingang van de kerk. In de daarop volgende kerstvakantie ging er een schok door de school heen toen we hoorden dat Joran een niet te opereren hersentumor had. Dat werd het begin van een heel bijzonder 2007.
Joran kennen wij op school als een altijd opgewekt jongetje met streken van een deugniet. Hij kwam al op zijn klompjes mee naar school toen Ramon en Stefan voor het eerst naar onze school kwamen. In de klas was hij altijd aanwezig met vragen en grapjes. Met de glimlach op zijn kinderlijke gezicht was het soms moeilijk om boos op hem te worden. Joran genoot zichtbaar van school. Voor ons als leerkrachten is het heerlijk om zo’n leergierige leerling te hebben.
Het jaar begon dus moeilijk, maar vanaf 15 januari ging hij weer regelmatig naar school. Aanvankelijk moeilijk, maar al snel hadden we onze Joran, weliswaar met bril, terug.
De klasgenoten hebben het hele jaar met hem meegeleefd en tot op het laatst heel goed voor hem gezorgd. Wel waren ze soms jaloers als Joran weer op vakantie ging naar Curaçao of Griekenland, maar zijn mooie verhalen over zwemmen met dolfijnen, racen op het TT-circuit, zweefvliegen en Feyenoord maakten dat meer dan goed.
Deze week hebben we in groep 5/6 herinneringen opgehaald:
· Joran was gek op spelletjes: playstation, Sint memorie, Uno / en ook fanatiek.
· Kinderen speelden bij hem thuis of haalden hem op.
· Met taal woordenschat was hij al verder op de computer dan groep 5 en hij was zo goed in rekenen dat hij al met groep 6 mee kon doen.
· Toen hij eenmaal met de rolstoel naar school ging mochten ze allemaal daar samen met de juf even mee scheuren op het plein.
· Iedereen heeft zijn konijn Pieter van den Hoogenband geaaid toen Joran deze mee naar school nam.
· Op het laatst hielp Joran ook goed met gymnastiek door bijvoorbeeld de leerlingen een cijfer te geven voor het bokspringen.
· Het sjoelen op de fancyfair en de verjaardag van de juf.
· Op de verjaardag van de juf begin november was er ook ene DJ den Boer, die de muziek verzorgde.
· Wat fijn dat hij 23 november nog bij de voorspeelmiddag was, eigenlijk had hij daar willen drummen.
· En dan zijn uitspraak dat je met een raket in ongeveer drie uur in de hemel zou kunnen zijn.
Tot de zomervakantie konden wij echt niet geloven dat Joran zo ziek was als werd gezegd. Na de vakantie was dat anders. Hij kon bepaalde dingen niet meer en moest geholpen worden. De juffen en de kinderen hebben hem daarbij geweldig geholpen. Ook sloop Petra nog wel eens naar binnen met een smoes en kon zo hulp geven. Na de herfstvakantie is ze er bijna iedere dag geweest en een paar keer was Jaco er ook. Kinderen beschouwden het ook als heel normaal en Petra werd de stagejuf. Fijn dat Petra straks ook nog wil komen om de tafelsommen met de kinderen te oefenen. Als Joran er niet was stond de vissenkom met met de goudvissen Pardoes en Pardijntje op zijn tafel, en Joran gaf deze vissen voer als hij weer op school kwam.
Samen met Jaco en Petra hadden we afgesproken dat Joran zo lang mogelijk naar school moest gaan, want school was naast zijn zwemmen alles. Zo lang mogelijk! Ik denk dat jullie daarin zijn geslaagd want hij was er vorige week dinsdag nog.
Ik vind dat heel knap en ik bedank jullie jongens en meisjes van groep 5/6. En wat dacht je van juf Irma en Josien. Maar het waren vooral Jaco en Petra die het mogelijk maakten dat het inderdaad zo lang mogelijk werd. Die warmte van jullie gezin was voor een ieder voelbaar.
In de hal van de school hangt een kunstwerk. Dat stelt een levensgrote hand voor. In die hand hangen de foto’s met namen van al onze kinderen. Die hand houdt de kinderen vast als bescherming zolang ze bij ons op school zijn. Die hand is ook naar bovengericht naar God omdat we ook Zijn hulp nodig hebben als het ons even niet lukt. Zoals nu.
Als de kinderen van onze school gaan dan krijgen ze hun foto en naam mee. Wij laten ze dan symbolisch los en hopen dat ze voldoende bagage hebben gekregen om zelfstandig door te gaan. Het loslaten wat we nu moeten doen is anders, zo definitief.
Toch denk ik dat Joran in zijn veel te korte leven veel heeft meegekregen.
Wij zijn dankbaar dat wij Joran hebben mogen kennen en vertrouwen op de Heer die ons kent.
Voor Joran, (gedicht van oma Reina)
Hij zag de lichte engel voordat wij hem zagen:
De engel, die hem zachtjes uit de armen van zijn ouders nam
En wegdroeg, recht naar God, Die het niet kon verdragen
Dat pijn en ziekte tussen Hem en Joran kwam:
En uit de wereld, waar het vaak zó donker is
Werd hij door zijn beschermende engel meegenomen
Naar ’t land, waar hem géén kwaad kan overkomen,
Waar enkel vreugde, enkel vrede is.
Uit: Een open hand naar de hemel.
Van: Nel Benschop ( bewerkt).
Videofragmenten uit april-mei 2007
Afscheid van Joran (Anne-Jaap Deinum en Jurjen Engelsman van Flevo)
Wisten jullie dat Flevo de jongste assistent trainer heeft gehad? Vanaf het moment dat Joran bij ons in het water lag toonde hij zijn ambities. Hij had verstand van alle zwemslagen en alle waterpolo-oefeningen en vulde zo je training zonder dat je er geen erg in had.
Zo vrolijk, zo stoer, zo gezellig en zo bijdehand. Dat is zoals wij hem kenden. Graag mocht hij ons vertellen hoe een beenslag moest of dat we nu echt een partijtje moesten gaan spelen. Zijn opmerkingen deden de trainers verstommen. We konden allemaal maar op één woord komen, bijdehand. Zo scherp, zo slim kon hij ons soms corrigeren.
In de kleedkamer had hij altijd praatjes en werd er veel gelachen. Zijn broer Ramon zag ik weleens denken: "Oh nee, daar gaat hij weer". Als Joran er was, wist iedereen dat gelijk. Omkleden kon dan ook lang duren.
Zwemmen en poloën bij Flevo was zijn lust en zijn leven. En dat kon hij ook: Clubkampioen in 2006, een jaar geleden de best presterende zwemmer en winnaar van de Springbokzuil.
Bijna een jaar geleden moesten we nog hard lachen om dat je niet wist waar je moest schieten omdat je twee keepers voor je zag liggen. Niet wetende dat dit een tumor was die dit veroorzaakte. Echter hij toonde karakter. Want vorig jaar, toen hij toe te horen kreeg dat hij ziek was en in het ziekenhuis lag wilde hij niets liever dan weer naar het zwembad gaan. Direct nadat hij uit het ziekenhuis kwam begon hij dan ook meteen weer met trainen, want hij had een wedstrijd waar hij medailles kon winnen. En dat deed hij dan ook. Twee afstanden, twee gouden medailles. Trots was hij. En trots was iedereen op hem. Hij heeft nog lang kunnen meetrainen, vaak met één van de ouders. En die hebben het geweten.
Na de zomer moest en zou je nog een keer meedoen met een polowedstrijd, maar besefte toen dat het niet meer ging. Je legde je er niet bij neer en nam plaats op de reservebank om jouw team aan te moedigen en te coachen. Tot aan de laatste thuiswedstrijd toe.
Beste Jaco, Petra, Ramon en Stefan. Vol bewondering kijk ik naar de liefde die jullie geven en gegeven hebben. Joran zelf en jullie hebben ons binnen Flevo geholpen te zien en te beseffen hoe je kunt omgaan met deze slopende tumor en het leven. Steeds weer Joran’s hoop en jullie die hem daarin ondersteunden. Steeds weer samen kijken naar wat nog mogelijk was en dan samen daarvan genieten. Met veel respect hebben we ernaar gekeken. En hebben we ervan geleerd.
We wensen jullie toe dat er naast al het gemis ook de verzachtende herinnering zal zijn, eerst nog vol van pijn, later hopen we voor jullie met een liefdevolle glimlach.
Beste Joran,
Ik hoop dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen
Dat je terug komt in onze dromen
Met ons meevliegt door ons leven
Dat ze je nieuwe ogen geven
Zodat je nog naar ons blijft kijken
En ons toch nog kunt bereiken
Ook al is het soms maar voor even
Ik hoor je niet, ik zie je niet
Waar je nu bent? Ik weet het niet.
Ik kan alleen maar gissen.
We zullen je heel erg missen
En vol zijn van verdriet
Maar we troosten ons: jouw glimlach ligt in het verschiet.
Dag Joran, en je weet het zoals ze bij jouw cluppie Feijenoord zingen:
You'll will never walk alone!
Fotocollage getoond tijdens afscheidsbijeenkomst
 |
Afscheid van Joran (Jaco)
Als ik dit schrijf is het 3 december, 2 uur ’s nachts. Joran ligt achter mij, onder zijn Feyenoorddekbed, met zijn knuffels bij zijn gezicht, zijn brilletje op het kussen, zijn drumstel naast hem. Het lijkt of hij lekker ligt te slapen en ik denk: Joran, onze dappere jongen, wat kunnen we verschrikkelijk veel over je vertellen.
Zal ik vertellen:
· Dat hij enorm hield van appeltaart bakken met oma?
· Dat hij Feyenoordfan was?
· Dat hij een ondeugd met een grote mond was?
· Dat hij nooit zijn klep kon houden?
· Dat hij overal en altijd aan iedereen dacht?
Zal ik vertellen:
· Dat hij goed kon rekenen?
· Dat hij veel clubrecords heeft gezwommen?
· Dat hij waterpolo prachtig vond?
· Dat hij nergens bang voor was?
· Dat hij heel graag naar trommelles ging?
Zal ik vertellen:
· Dat het een grote lekkerbek was?
· Dat hij kamperen in Frankrijk tóp vond?
· Dat hij het wel heel erg leuk vond om vuurwerk af te steken?
· Dat hij dol was op z’n oma’s en opa?
· Dat hij een keer heeft verteld dat hij Anne Linde heel lief vond (niet doorvertellen hoor!)
Zal ik vertellen:
· Dat hij zijn broers zo enorm miste in het ziekenhuis?
· Dat hij nooit heeft geklaagd tijdens zijn ziekte ondanks zijn gedaanteverandering en toenemende handicaps?
· Dat hij altijd om zijn moeder riep?
· Dat hij vorige week woensdag nog een Sinterklaascadeautje heeft gekocht voor Lennart?
Ja, dat moet verteld worden, hoewel eigenlijk iedereen wel weet hoe Joran was en hoe trots zijn vader en moeder op hem waren.
Wij hebben altijd grote angst gehad dat we de Joran van 2006 ons niet meer zouden herinneren. Nu, na zijn overlijden, vind ik dat geen goede gedachte. Joran heeft juist zijn ware karakter getoond in de laatste maanden van zijn ziekte. Hij had doorzettingsvermogen in extreme omstandigheden. Is positief gebleven en heeft tot op de laatste dag zijn humor gehouden. Joran heeft ons in de laatste maanden van zijn leven kracht gegeven, zodat wij na zijn overlijden door kunnen gaan.
Joran heeft in de laatste moeilijke maanden nooit geklaagd. Tot twee dagen voor zijn overlijden. Zijn medicijnen kunnen botontkalking veroorzaken, en er is waarschijnlijk een ruggenwervel “ingezakt”. ’s Nachts, als we Joran uit bed moeten tillen voor de wc-gang, schreeuwt hij het uit: “ik breek mijn rug”. We schrikken enorm. Dit willen we niet voor Joran!
Als Joran werd gevraagd: “Hoe gaat het?”, dan was het antwoord altijd: “Goed!”.
Op de donderdag voor zijn overlijden zegt hij voor het eerst tegen Hiltjo, onze huisarts: “het gaat niet goed met mij". Sterke medicijnen brengen verlichting. Zaterdag 1 december lijkt hij weer pijnvrij. ’s Ochtend eet hij poffertjes (vooruit dan maar…) en ’s avonds moppert hij dat hij geen kroketje krijgt. Morgen, beloven we. Tussendoor speelt hij nog met een nieuw playstation-spel. Zijn linkerhand werkt niet meer, dus Ramon helpt hem met de controller zodat hij toch kan spelen.
Om acht uur ’s avonds krijgt hij trekkingen in zijn gezicht. De trekkingen kunnen alleen onderdrukt worden met sterke medicijnen. Joran is vanaf acht uur nauwelijks aanspreekbaar geweest. De medicijnen houden hem in een diepe slaap. Om middernacht zijn we alleen met Joran. We weten en voelen dat Joran de ochtend niet zal halen. Zijn ademhaling is onregelmatig en zwak. Joran ligt tussen ons in bed. We spreken voortdurend tegen hem. Of hij ons hoort? We strelen hem en geven hem kusjes. Jorans ademhaling stopt om achttien over één.
Wat is het fijn dat we zó van hem afscheid hebben kunnen nemen. Joran hoeft geen pijn meer te hebben. Hij hoeft verdere aftakeling niet mee te maken. Maar we hadden hem zoveel meer liefde willen geven. We wilden hem nog bij ons houden. We wilden…?
Dat Joran zou overlijden aan zijn ziekte wisten we eind december 2006. We vonden het niet eerlijk, we vonden het onrechtvaardig. Als er een God bestaat, hoe kan God een onschuldig kind zó ziek maken. We waren zo ontzettend kwaad.
De “waaromvragen” hebben we snel achter ons gelaten. Zulke vragen worden niet beantwoord. We voelen nu dat Joran naar opa Kuipers en omi is gegaan. Omi zal misschien zeggen: “Jongetje bin je er noe al!” Joran is naar Tante Jansje gegaan. Joran is naar Casper, naar Amber, naar Kars toegegaan en naar alle andere lieve kinderen die té jong zijn gestorven. En God zal Joran met open armen ontvangen en hem de hele dag laten kanoën, zwemmen en met de playstation spelen. Hij zal vanaf de Eretribune naar Feyenoord kijken. Hij zal vanaf rotsen in het water springen. Hij zal de hele dag kibbeling kunnen eten en niet hoeven zeuren om een goulashkroket.
Joran heeft een ontzettende pech, en meer dan dat, gehad in zijn leven. Bij dit alles heeft hij ook heel veel geluk gehad, en wij met hem. Veel mensen hebben zich om Joran bekommerd en zijn lief voor hem geweest. Het bewijs zit hier in de kerk.
De belangrijkste personen die wij willen bedanken zijn de kinderen uit klas 5/6. Zonder jullie had Joran niet zo’n mooi laatste jaar van zijn leven gehad. Nooit hem geplaagd over zijn dikzijn, zijn kwijlen, zijn bril of het slechte praten. Daarom ging Joran zo graag naar school.
Jullie zijn altijd ontzettend lief geweest voor Joran. En wij kunnen dat weten, want hulpjuf Petra heeft dat met eigen ogen gezien. Jullie hebben het afgelopen jaar veel belangrijker dingen geleerd dan rekenen en taal. Jullie hebben getoond hoe belangrijk liefde en respect voor elkaar is. Wij zullen jullie nooit vergeten en ik hoop (maar weet eigenlijk wel zeker) dat jullie dit jaar nooit vergeten en met liefde aan Joran zullen terugdenken.
Met de klas bedanken we Irma, Josien en Esther. Diep respect hoe jullie Joran en de klas het afgelopen jaar hebben opgevangen. We danken de lieve bovenmeester Ben.
Joran heeft zich altijd volstrekt veilig en vertrouwd gevoeld in de geborgenheid van zwemvereniging Flevo. De thuiswedstrijden van waterpolo waren voor hem de laatste maanden een echt uitje waar hij naar toeleefde. Lekker aan de kant commentaar geven.
Daarnaast willen we onze huisarts Hiltjo bedanken. Hiltjo, je hebt ons het laatste jaar bijgestaan in de belangrijkste fase van ons leven. Je hebt een band met ons, maar belangrijker, met Joran gekregen. Je hebt ons bijgestaan op het intiemste moment van ons leven, de weg naar het overlijden van ons kind. En jouw aanwezigheid heeft altijd goed gevoeld.
Wij willen het behandelteam van het WKZ en dan met name dr. Gooskens en dr. Van Es bedanken. De gesprekken, openheid en duidelijkheid hebben ons gebracht bij de kern van de zaak: loop niet te ver vooruit op wat kán komen, maar richt je nú op Joran. Geniet van hem zo lang het kan en laat je niet afleiden door randverschijnselen.
Opa en oma’s willen we bedanken. Oma Kuipers, de spelletjesoma en oma Reina, de oppas- en appeltaartbakoma. Bert en Norina en Lammert en Jeroen. Wat zijn jullie geweldige vrienden. Hans en John, chauffeurs van de begrafenisauto die het een eer vinden om voor ons te rijden. Marlies en Wilma. Jan en Wil voor de mooie zeiltochten en mijn collega’s die altijd oprecht geïnteresseerd waren in Joran en het verdriet in ons gezin. Gaston bedankt. Willeke & Willeke en Evelien en Ton Steens en alle andere mensen: we zullen jullie medeleven niet vergeten. Marcus, de trommelleraar waarvan Joran een keer zei: "dat is een aardige mijnheer" Je hebt Joran zoveel plezier gegeven. Robert, die ons de laatste dagen enorm heeft geholpen.
O ja: Tom Bokkers, vriend van Stefan, wil ik bedanken. Je bent een bijzondere jongen. Joran zei: "Tom is ook míjn vriend".
Wij bedanken Ellen, de uitvaartleidster. Zonder jouw strengheid was het de afgelopen dagen een puinhoop geworden. Je bent een geweldig mens.
Wij bedanken u allemaal voor uw medeleven.
Joran, wij willen jou bedanken voor de vreugde die je in ons leven hebt gebracht. We zullen je erg missen. Nooit meer zwemmen, nooit meer spelletjes, nooit meer op vakantie met z’n vijfen, nooit waterpolo met drie zoons in één team, nooit meer drummen, nooit meer Harry Potter (de laatste honderd bladzijden van het laatste boek heeft mamma niet meer kunnen voorlezen), nooit meer je vriendjes in huis…
Dag lieve Joran, dag grote boef…
Jaco, Petra, Ramon en Stefan
Gedicht Jeanette Kuipers
Miljoenen woorden wilde ik nog over jou schrijven
Kon je maar nog heel lang bij ons blijven
Het doet ons groot verdriet
Dat jij ons nu vanaf boven ziet
Je wilde nog zoveel doen en bereiken in het leven
Nu blijkt maar weer eens “geniet van het leven het duurt maar even”.
School, zwemmen, spelletjes, spelen en alle gewone dingen
Daar was je altijd voor te vinden.
Na veel verdriet en pijn
Hopen we dat je broers en ouders kunnen zeggen het leven is weer fijn. Toch zullen we jou lach nooit vergeten
Want in onze harten zal je altijd blijven leven.
.jpg)
